HAKAN KANTARÇEKEN

Gündelik her şey üstümüze öylesine freni patlamış kamyon gibi gelirken kaybolmamak elde değil. Elbet kayboluyoruz. Kaybolmasak bile kendimizi unutuyoruz. Hayallerimizi, düşlerimizi ve fikirlerimizi unutuyor; yerine nörotransmitterleri veya palmaris longus'u koyuyoruz.

Ama o unutulup giden şeyler aslında o kadar güzel ki! Bunları terk etmek, bir nevi dünyaya saygısızlık. Peki hem onları terk etmemeyi hem de kafamızı meşgul etmemelerini nasıl sağlarız? Sizi bilmem ama benim cevabım basit:

Yazarak, paylaşarak :)

​